Buik

De dierentuin is weer open, maar alleen voor leden. Zo heet dat als je een abonnement hebt, je bent lid. Lid zijn van een dierentuin kan een Vaste Waarde in je leven zijn! Toen ik erheen ging, kon ik toch niet naar binnen. Reserveren. Tijdslot. Dat soort woorden die helemaal niet bij een dierentuin horen, ook niet bij een lid ervan.
Zojuist kwam er een bericht van de bioscoop hier in de buurt. Binnenkort mogen we er weer heen. Lijstje van films bijgevoegd. Een paar ervan wil ik zeker zien. Ik voel ook een groot verlangen naar mijn aanwezigheid in de bioscoop, graag overdag, paar uur in het donker in een andere wereld, daarna weer een beetje veranderd het dagelijks leven in. Maar ja, je moet nu weten of je dat over veertien dagen wilt en ook hoe laat. Ik wil vast, maar kan daarvan natuurlijk nu nog niet overtuigd zijn. Maar stel dat ik reserveer en dan ineens geen zin heb. Kan ik me moeilijk voorstellen, maar toch. Gelukkig sluimert er ergens in mijn geheugen een zinnetje uit de eerste fase van mijn leven: “Dan máák je maar zin!” Vond ik altijd een onverdraaglijke aansporing, maar misschien kan ik er nu wel iets mee. Zie je, zo kan het gaan met veel waartegen je je verzet.
Ik ben geen kerkganger, maar ook daar moet je reserveren. En als je denkt daar lekker te kunnen gaan zingen, kun je dat op je buik schrijven. Mag niet, waarschijnlijk vanwege loskomend spuug.
Er kan veel op onze buiken en je moet heel erg nadenken over wat je allemaal van plan bent.
Allemaal begrijpelijk, want de tijden blijven ernstig. Ik voel wel zacht heimwee naar zo’n ouderwetse komkommerzomer. Het leek er even op met die vogelspin in Arnhem. En niet te vergeten, deze week: wilde zwijnen in Berlijn!