Sanatorium

Drie jaar geleden overleed Johnny Hallyday, zanger, acteur en vooral Johnny Hallyday, 74 jaar. Kort daarvoor had ik hem op de Franse televisie gezien. Gezeten achter een kleine keukentafel en geflankeerd door twee grimmige, gezonnebrilde mannen aan wie te zien was dat ze Johnny wilden zijn, kondigde hij aan weer op tournee te gaan, nu langs kleine zalen, dus geen optredens in stadions en hallen zoals we van hem gewend waren. Hij was van plan hoofdzakelijk blues te zingen. Is er niet van gekomen. De bescheiden persconferentie van Johnny was op het Franse journaal, een gebeurtenis van groot belang, en terecht.
Altijd als ik in Frankrijk was, keek ik in de krant of er iets over Johnny in stond. Was bijna altijd het geval, vooral in de regionale kranten, want Johnny hield zich ook in de regio op, hij was overal. Het waren nooit berichten waar het geluk vanaf straalden, relationeel gerommel, invallen van de belastingdienst, vechtpartijtje met een autohandelaar, een geheimzinnige depressie, zulke dingen. Er waren ook triomfen, nou zeg, in films, in die stadions, maar die stonden in de grote kranten.
Het was niet te geloven dat hij dood was.
Zondag ging ik naar de kleine bioscoop hier in het dorp aan zee, naar La Vérité, een film met Catharine Deneuve en Juliette Binoche, actrices die ik bewonder. 
In de bioscoop werden maar weinig mensen toegelaten. Er was een intakegesprek en daarna begeleidde een kalmerende vrouw je zacht naar je plaats. Was net een exclusief sanatorium.
Op de terugweg fietste ik langs de tijdschriftenwinkel en daar zag ik het fijne tijdschrift Paris Match. Op de voorkant: Catharine Deneuve nogal intiem met Johnny Hallyday. Vond ik troostrijk. Hij leeft. Altijd.