Champagne

Soms zie ik een object waarvan ik weet dat het kunst moet zijn zonder dat ik weet waarom. Hoe ik het toch weet is omdat het in een museum staat of in een galerie of iemand gezegd heeft dat het kunst is. Er zijn mensen die dan een wegwerpgebaar maken en vaag verstoord verder lopen. Heb ik niet zo snel. Ik blijf staan en vraag me af waarom het kunst is, wat het in me oproept behalve vraagtekens, ja, welke betekenis ik erbij kan bedenken, of betekenissen. Misschien leveren die vragen geen antwoord op, maar toch is het nuttig die aan jezelf te stellen. Je kunt in een raadselachtige stemming terechtkomen en het kan verfrissend zijn in zo’n stemming naar alles om je heen te kijken. 
Even later zit je in het café bij dat museum een espresso te drinken en kun je bijvoorbeeld ineens geamuseerd nadenken over de kleren van mensen om je heen, ook uitingen van iets, of over de gebaren die ze maken om wat duidelijk te maken. En dat begon met het object waarvan je niet wist wat het was. Zo zit het in ieder geval bij mij in elkaar.
Ik zag gisteren een foto die gemaakt is in Londen. Van een soort doos, een grote doos die op een plein staat. Dat plein ken is, het is Parliament Square. Ik heb er vaak gelopen. Wat er in die doos zit, weet ik ook: een beeld van Winston Churchill. Het staat in die doos omdat de Engelse overheid bang is dat het wordt beklad of weggehaald. Een stevige doos dus. Als ik in Londen ben en het beeld passeer, denk ik: hé, Churchill. En altijd denk ik even aan de champagne die hij elke ochtend dronk om zijn hersens wakker te maken: won hij zo de oorlog? Door die doos eromheen denk ik meer. Die gedachten zijn belangrijker dan die over de champagne. De doos is kunst.