Boek

Er zijn best veel mensen van wie het hoogste doel aandacht is. Aandacht krijgen, bedoel ik. Aandacht voor zichzelf. Is verder niet inspirerend of verrijkend of interessant of dat allemaal tegelijk, nee: aandacht.
Er is een eredivisie van dat soort mensen. Ik wil het liever niet over hen hebben, maar kan het ook niet laten. Waarom weet ik niet. Wind ik me over hen op? Nee, dat is het niet. Het heeft met tragiek te maken, denk ik. Nu is er heel veel tragisch, vaak ook tragiek waarvan je onder de indruk bent, maar er bestaat ook náre tragiek die ráár fascinerend is. Ik voel dat ik met een sterk voorbeeld komen. Dat is er! Geert Dales!
Hij heeft kenbaar gemaakt dat hij geen lid meer wil zijn van 50plus, de partij die hij min of meer om zeep heeft geholpen, maar waarvan hij om aandachtsredenen toch nog geen afscheid kon nemen. Nu dus wel en daarover heeft hij een brief op poten geschreven. Die brief is openbaar, want aandacht is aandacht.
Uit die brief blijkt dat hij graag zag dat 50Plus fuseerde met de Partij voor de Toekomst, een partij die Henk Krol oprichtte omdat hij niet meer kon functioneren binnen 50Plus, de partij die hij ook heeft opgericht. Als je dit goed tot je laat doordringen, is het grappig. Maar dat wil Geert Dales helemaal niet zijn, het was hem ernst met die fusie. De leden van 50Plus zagen die niet zitten en daarom vindt Dales hen onder meer visieloze apparatsjiks en bestuurlijke tuinkabouters, typeringen die hij bedenkt tijdens het uitlaten van de hond. 
Hij schrijft er boek over, echt waar. Verschijnt in november. Daarmee komt hij ongetwijfeld in alle praatprogramma’s. Zo hoopt de uitgever van dat boek er een centje mee te verdienen. En Geert heeft aandacht.