Licht

Soms wil ik het helemaal niet over vrijheid van meningsuiting hebben. Niet dat ik ertegen ben, maar ik kan last van al die uitingen hebben, ál die meningen over van álles. Ik heb al eens gepleit voor meningloze dagen en dan bedoel ik niet dat je geen mening over iets mag hebben, natuurlijk niet, maar dat we al onze meningen gewoon een dag of een paar dagen voor ons houden. Doet ons allemaal vast allemaal goed, en onze meningen ook. Veel meningen winnen aan kwaliteit als je er over nagedacht hebt. Daar heeft een mening immers baat bij: als er enig denkwerk aan voorafgaat. Je hoort vaak dat het belangrijk is dat je mag zeggen wat je denkt. Een oprisping is echter iets anders dan een gedachte.
Ik las gisteren een verslag over activisten die zich tegen coronamaatregelen verzetten. Ze vinden dat die maatregelen hun onrecht aandoen, omdat ze zelf willen weten hoe ze met oma omgaan. In deze tijd wordt oma er vaak bij gesleept, vaker dan opa, interessant verschijnsel. Zijn deze activisten mensen die zich verwend gedragen?
Bijna altijd vind ik het hinderlijk als ik voor een rood licht moet wachten. Ik word belemmerd in mijn voortgang. Bovendien ben ik te laat van huis vertrokken en heb haast. Van links en rechts komt er geen verkeer, ook dat nog. Als ik erover nadenk snap ik de functie van het rode licht, ook al voel ik er verzet tegen. 
Sommige coronamaatregelen hebben te maken met rood licht. Die maatregelen blijven niet, rode licht wel. Ga ik als voorstander van vrijheid van meningsuiting op het Malieveld schreeuwen dat het rode licht belachelijk is? Als een agent zegt dat ik dat niet moet doen, noem ik hem dan fascist? Weet ik wat ik zeg als ik fascist roep? Mening of uiting?