Afschrikmiddel

Het interessante van een nieuw woord is onder meer dat je een jaar of twee geleden geen idee had wat het betekende: zelfscanplein. Nou ja, geen idee, je snapte natuurlijk dat je zelf iets scande en dat op een plein deed, maar wat en waar? Het woord is gewoon geworden. Ik sprak het nog nooit uit en nu schrijf ik het voor het eerst op.
Het grootste zelfscanplein van Nederland is in Nijmegen, in de Albert Heijn aan de Daalseweg. Duidelijk wat de bedoeling is: je kunt daar zelf je boodschappen afrekenen. Er komt geen caissière aan te pas. Contactloos dus. In de supermarkten bij mij in de buurt kan het ook, maar daar is geen plein. Wel een zelfscansteeg. Of een zelfscanplaatsje. Een medewerkster van de supermarkt zit op de vensterbank en slaat je gade.
Op het zelfscanplein in Nijmegen wordt vaak `gesjoemeld’, ander woord voor gestolen. De filiaalmanager (`gastheer’ denk ik) heeft er genoeg van en heeft op het plein een kartonnen versie van de wijkagent geplaatst. Zaterdag las ik het in deze krant. Ook zag ik een foto van de kartonnen agent, die Koen heet: armen over elkaar, vastberaden blik. De platte pop moet een waarschuwende uitstraling hebben, ja, een afschrikmiddel. Nieuwe zin voor de zomer van 2020: “Ik ga contactloos betalen bij een afschrikmiddel.”
Uiteraard komt een gedragspsycholoog aan het woord, Roos Alink. Wat zij zegt, is geen verrassing. Koen werkt even, maar na een tijdje weten we dat het geen echte agent is. Ze zegt dat je spiegels op moet hangen. Dan zie je wat je aan het doen bent. Ik snap het, maar zie mezelf liever niet terwijl ik contactloos in de weer ben. Ik zou andere poppen adviseren, telkens een nieuwe: Peter R. de Vries, Sven Kockelmann, zulke mensen.