Noordooster

Of ik het een goed idee vind, weet ik niet. Als je zegt dat je niet weet of je iets een goed idee vindt, vind je het meestal geen goed idee. Ik heb het over de wereld van Bommel die in Groenlo aan de provinciale weg N18 uit de grond wordt gestampt. Moet over een paar jaar klaar zijn, `zinnig vermaak voor dagrecreanten’. In de jaren vijftig is het al eens geprobeerd, in Oisterwijk, maar de belangstelling ervoor verflauwde al snel, terwijl de Bommelverhalen toen populairder waren dan nu.
De wereld van Olivier B. Bommel en Tom Poes is me dierbaar. Ben ermee opgegroeid. De avonturen waren toen te vinden in de ochtendkrant van mijn ouders. Mijn vader las me die voor, wat hij goed kon. Ik herinner me vooral de vroege winterochtenden, nieuwe kolen in de kachel die zacht gloeide, we lagen op de grond, mijn vader en ik, op onze buik, voor die kachel, ik keek naar de drie plaatjes, mijn vader nam de woorden die eronder stonden voor zijn rekening. Ik kon niet lezen en begreep ook niet alles, maar ging toch in het verhaal op en werd betoverd door de taal en de sfeer die die taal opriep. Dat heb ik nog steeds. 
Als ik zenuwachtig ben, wat vaak het geval is, kalmeert een Bommelverhaal me onmiddellijk. Alleen het begin al: “De winter viel vroeg in, dat jaar. Een gure noordooster bulderde over het land en joeg donkere wolken voor zich uit die al gauw alles onder een laag sneeuw bedekten.” Diepe rust maakt zich van me meester, ik ga zitten en verdwijn een tijdje uit de dag.
Waarom ik niet weet of ik Bommel in Groenlo een goed idee vind, is omdat  de liefhebbers alles in hun hoofd hebben zitten, het mag niet algemeen worden. Natuurlijk ga ik wel kijken. Lang geleden dat ik dagrecreant was.