Bezem

De straat hier in nu ruim twee weken autovrij. Behalve dat er dus geen auto’s meer rijden of geparkeerd staan, lijkt de straat op een straat waar ze nooit geweest zijn, die auto’s. Nog steeds praten we vaak over de rust waaraan we nauwelijks gewend zijn, ik heb ook de indruk dat we ons onbevangener bewegen, langzamer misschien wel, alsof het een straat is waar niet zo veel meer hoeft te gebeuren. Met sommige parken is dat ook aan de hand, oases in de veeleisende tijd.
De straat vraagt ook om meer aandacht, in ieder geval een ándere aandacht. Zaterdag was het de bedoeling dat de bewoners met een bezem in de weer zouden gaan. Daartoe was via de app een oproep gedaan. Die was iets te vrijblijvend geweest, want op het afgesproken tijdstip, 10 uur, stonden er maar drie vrijwilligers klaar. En de man die haast vanzelfsprekend de leiding heeft gekregen over ons en onze woonplek. In het leven buiten onze straat is hij, meen ik, crisismanager en sleept hij bedrijven voor de poorten van de ondergang weg. Een autoloze straat is dan een fluitje van een cent.
Er wonen tussen de vijftig en zestig mensen in de straat, dus drie idealisten met een bezem is niet veel. Misschien is het wennen, misschien kwam het door het mooie weer.
Bevond ik me onder de drie vrijwilligers? Nee. Paar dagen ervoor was het me op de fitnessclub in mijn rug geschoten. De fysiotherapeut stelde vast dat er wat mis was met een gewricht en behandelt het krachtig. Vaak gebruiken mensen hun rug om zich aan een afspraak of verplichting te onttrekken.
Zaterdag liep ik meteen naar de vegers toe, sterker strompelend dan strikt noodzakelijk. Niemand nam het me kwalijk, `écht niet!’. Hoort ook bij zo’n stille straat.