Briesje

Of het een probleem is, weet ik niet, maar voor sommige reclame ben ik gevoelig. Nee, géén probleem, er zijn ergere dingen. Als je trouwens je eigen gevoeligheid in de gaten hebt, is er niets aan de hand. 
Ik krijg een berichtje van de buurtbioscoop waarin staat dat daar `de meest onheilspellende film van het jaar’ draait. Ik zie van alles de zonzijde, maar houd toch van onheilspellende films. Van horror, zal ik maar zeggen, maar dan geen horror met bloed en zombies, alsjeblieft niet, nee, de horror in het alledaagse die min of meer klein begint, maar langzamerhand steeds erger wordt. Ik let dan goed op waaraan ik vooral in de eerste fase zie dat er iets niet pluis is.
De meest onheilspellende film van het jaar is nu `Relic’. Een oude dame is de weg kwijt in haar gedachten en haar dochter en kleindochter komen poolshoogte nemen, wat ze misschien beter niet hadden kunnen doen. Zo ongeveer. Had ik al gelezen in recensies, maar om het verhaal als verhaal is het me niet te doen, het gaat mij dus om de details.
Vandaar naar de buurtbioscoop, in de namiddag. Als vaker noemde ik de grote vreugde van overdag naar de film gaan. Anderhalf, twee uur weg uit het alledaagse en er daarna weer in stappen. Daar lijkt niets te zijn gebeurd, met jou wel.
De buurtbioscoop is een gebouw uit een andere tijd. Het meisje achter de bar zorgt ook voor de kaartjes en stelt vragen over mijn gezondheid. Dan een koud biertje. “Je mag het mee naar binnen nemen, hoor.” Daar zorgt de airco voor een prettig briesje.
Als ik ruim anderhalf uur later de zaal verlaat, vraagt het meisje van de kaartjes, bar en gezondheidsvragen: “Heb je het overleefd?” Altijd prettig die vraag met ja te beantwoorden.