Sleutel

Al twee maanden is de straat hier autovrij. Sindsdien vormen wij, bewoners, een kleine gemeenschap. Voorheen was dat niet zo, we kenden elkaar nauwelijks. Een rustige straat nodigt uit tot gesprekken en kwinkslagen. Interessant te zien hoe die gemeenschap zich ontwikkelt, welke belangen er gaan spelen.
Sinds halverwege vorige week ligt er midden in de straat een gehavend matras. Daarop wordt steeds meer rotzooi geplaatst. De regen van de afgelopen dagen heeft het tafereel een naargeestige uitstraling gegeven. 
In de straatappgroep wordt er druk over gepraat. Van wie is het afkomstig? Vraag wordt niet beantwoord. Een van ons heeft de leiding over de straat. Die heeft hij niet genomen, dat is zo gegroeid. Het is nog niet zover dat hij ons allemaal naar buiten roept en bijvoorbeeld zegt: “Als degene van wie het grofvuil afkomstig is, zich niet bekendmaakt, zwaait er wat voor de hele straat.” Op school was deze gang van zaken ooit gebruikelijk. Voorlopig zijn we van mening dat het vuilnis daar is gedumpt door iemand uit een andere, allerminst autovrije straat, vijandig gebied.
Een van de bewoners heeft al dagen fel contact met de gemeente, maar die reageert onberekenbaar. Gerucht gaat dat de speciale vuilnisauto voor grofvuil er niet door kan vanwege de paaltjes aan weerszijden van de straat. Onze vuilniszakken zetten we op een plek áchter de paaltjes neer. De gewone vuilniswagen rijdt niet door de straat, nee zeg. 
Twee bewoners hebben de sleutel waarmee de paaltjes neergeklapt kunnen worden. Een van hen is kunstenaar en daarom nooit thuis en de andere beheert de sleutel net iets te streng – je moet met een goed verhaal komen.
Onze straat wordt steeds meer de gewone wereld.