Bedeesd

Aangenaam is het op een plek te wonen waar vaak scènes uit films worden opgenomen. Kan natuurlijk ook op een industrieterrein met veel vuil licht, maar daar woon ik dus niet. 
Over de filmopnamen komt vooraf altijd een brief, met verontschuldigingen voor de overlast en ook een korte uitleg waarover de film gaat. Raar, maar die brieven lees ik snel en nauwelijks aandachtig. Ik zie het wel, denk ik dan. Nou, gisteren zag ik het ook: rond de brug hier schuin tegenover waren versperringen aangebracht en stonden verkeersregelaars met belangrijke gebaren.
Ik zat voor het raam en was uiteraard nieuwsgierig. De scène bleek simpel: een man en een vrouw, jonge dertigers, kusten elkaar midden op de brug. Niet zo’n beetje ook, behoorlijke kus, vol beloftes en betekenis. Daarna keken ze elkaar even aan, volgens mij opgelucht. Einde scène. Ik moet zeggen: prettig om te zien. 
Natuurlijk dacht ik ook aan onze minister van Veiligheid en Justitie. Die moest dit natuurlijk niet merken. Dan was iedereen er gloeiend bij. 
Vroeger zei mijn moeder altijd tegen me als ik de war was door een film op televisie (vooral dode of gewonde dieren): het is maar een film, schat. Ik was tegen die woorden. Een film is niet `maar een film’, het is echt, want ik zie het toch, ik maak het mee.
Nu ook. Ik zie hoe de man en de vrouw elkaar kussen en knik tevreden: kan niet vaak genoeg gebeuren. Als de actrice klaar is met kussen en haar tegenspeler even heeft aangekeken, komt er een meisje van het filmpersoneel een jas om haar schouder hangen. Blijkbaar heeft ze het snel koud, wat natuurlijk kan. Het meisje met de jas ziet er bedeesd uit. Is goed te zien dat ze dat ook wil, iemand zo kussen. Maar ja, niet alles kan.