Stop

Bij al dat gedoe rond minister Grapperhaus dacht ik de hele tijd: kan gebeuren, oerstom, nu weer de orde van de dag. Gisteren las ik in deze krant en reconstructie van de kwestie. Kop: Grapperhaus dacht geen seconde aan opstappen. Voor mij hoefde hij dat ook niet te doen, opstappen, maar hij had er best wél een seconde over na mogen denken. En dan kom ik bij iets wat ik in het hele verhaal zo miste. 
De minister kroop door het stof, toonde zich enorm van, wat dan heet, zijn menselijke kant. En ik dacht: kom op, nu laten horen dat je een staatsman bent en leg ons uit waarom je vindt dat je de béste minister van Justitie en Veiligheid bent die we ons maar kunnen wensen. Dát was interessant en inspirerend geweest. Het is duidelijk dat de heer Grapperhaus met grimmig enthousiasme hecht aan de macht die hij heeft, maar er moet ook iets meer zijn. Wat dan? Overtuiging, bezieling, groot geloof in opvattingen, groot geloof in een rol in de samenleving, dat soort, ja wat? Niet dat soort dingen, want het zijn geen dingen, dat soort eigenschappen, dat soort kwaliteiten. Daar zou een groot en belangwekkend betoog van te maken zijn. 
Ook door het stof kruipen, maar dan uit het stof opstaan en zeggen: dit ben ik en daarom hebben jullie me nodig. Hoor je weinig in politiek. We hebben vooral regelaars. Ook belangrijk, maar ze leren ons niets.
Ten gevolge van de, nu komt een van de lelijkste woorden van het jaar, knuffelfoto’s worden maatregelen versoepeld. Raar is dat. De minister van Justitie en Veiligheid rijdt door rood, per ongeluk natuurlijk, onnadenkend, Komt even herrie van en daarna is het minder erg als iedereen dat doet. Echt waar. Hoe dan ook minder bekeuringen. Hoera.