Brancard

Natuurlijk, regeren is vooruitzien, maar wil ik nu al weten hoe het moet met de Nijmeegse Vierdaagse van volgend jaar? Dat de organisatie dat wil, begrijp ik. En als je mee wilt doen, vind je het ook wenselijk van de gang van zaken op de hoogte te zijn. 
Toen ik het zelf ooit van plan was, begon ik in deze tijd te trainen, niet in mijn eentje, met twee vrienden. We hadden een schema waarvan ik nu niet meer weet hoe het eruitzag, maar het kernwoord was `opbouw’. Ieder van ons had dat schema thuis, op een klembord. Dat klembord vonden we van belang, dat maakte dat het menens was. 
Iedere zondag gingen we aan de slag, totdat er een keer de klad in kwam, na een feest dat heftig was uitgelopen, zoiets. Iemand van ons zei: “We doen gewoon álles lopend, boodschappen en zo, bij mensen langs gaan. Dan maken we ook kilometers.” O ja, daar hadden we het ook vaak over: kilometers maken. Mijn inbreng: “We zien wel.” Ik had ook gehoord dat wandelaars ongetraind de eindstreep haalden en met hen voelde ik me intuïtief verwant. 
Is er allemaal nooit van gekomen. Dat verwijt ik mezelf. Alsnog kan ook niet meer, want mijn knieën verzetten zich tegen intense dynamiek. Maar stel dat ik het toch zou doen, met gedurende het hele evenement een brancard in de buurt, zou ik dan niet graag toegejuicht willen worden? Waarschijnlijk heb je dat nodig. Ik wel. Maar als er geen publiek bij mag, wat dan? Kan ik dan niet net zo goed op eigen houtje fors door de bossen in de buurt kunnen gaan wandelen?
Waar ik vooral last van had, toen ik de zorgen over de Vierdaagse las, was dat het over volgende zomer ging. Terwijl we net begonnen zijn aan de mooiste herfst sinds jaren. Zie je aan alles. Die eerst.