Kers

Sinds de straat hier autovrij is, zie ik de wijkagent nooit meer. Misschien toeval, kan ook zijn dat hij denkt: in zo’n straat loopt alles vast op rolletjes. Is ook zo, in onze autovrije straat gebeurt nauwelijks iets meer, wat voor- en nadelen heeft. Nu de overheid wil dat we binnen blijven, is zo’n straat wel zo makkelijk. Als je naar buiten kijkt, ben je nooit bang dat je iets mist. En je hoeft je auto ook niet in de gaten te houden, want die staat ergens anders, ver weg, best een eindje lopen, wat uiteraard goed is voor je conditie.
Nu de wijkagent zo afwezig is, kan ik hem ook niet vragen wat hij vindt van de 300 euro die minister Grapperhaus hem toe stopt, een `financieel schouderklopje’. Ik zou er graag even met hem over praten, want dat geld krijgt hij via een omweg ook van mij. Mij is helaas niets gevraagd, anders had ik tegen de minister gezegd dat ik die 300 euro een beetje zielig vind. 
Het schouderklopje komt bij het salaris van december, dus een agent kan in plaats van één kalkoen er twee kopen, ook nog een doosje leuke wijn, misschien een spannend leesboek als kers op de taart en dan zijn die 300 euro oppelepop. Je kunt niet eens de buurtboa’s met een kerstcadeautje verrassen. 
De minister moet daar trouwens over nagedacht hebben, over de boa’s. Er is vast een reden waarom zij geen financieel schouderklopje verdienen. Weer noteer ik het woord `zielig’, terwijl ik dat liever niet doe, omdat zielig zo tragisch is. Begrijp me goed, de boa’s zijn niet zielig, maar de minister omdat hij dacht wat hij dacht. Via een omweg dacht hij dat ook namens mij. Daarom schaam ik me.
Een financiële omhelzing zal wel niet Nederlands zijn. Nee, schouderklopje. En blij kijken!