Bordes

Waarschijnlijk gaat het nooit over: zaterdag einde van de ochtend nam ik licht gespannen voor de televisie plaats om naar de aankomst van Sinterklaas te kijken. Het belangrijkste moment van het jaar, aldus Dieuwertje Blok. Ik merkte dat ik knikte. Natuurlijk was het nog niet zeker of het allemaal doorging, je wist het nooit. Er waren problemen aan boord van de stoomboot. Was onduidelijk of er genoeg brandstof was. Als altijd maakte Dieuwertje mooie spanning van deze onzekerheid. Terecht dat Sinterklaas even later aan wal stapte op een kade die haar naam droeg, de Dieuwertje Blokkade. Graag woonde ik daar. Ik zou permanent opgelucht zijn en misschien zelfs gezellig.
De laatste fase van het jaar was begonnen, dat stond vast. Sinterklaas leek me in vorm en de Pieten zagen er niet aanstootgevend uit, hun bonte domheid viel op, dat wel. Alleen de Hoofdpiet was bij zinnen. 
Toen ik na een halfuur wel klaar was, naderde Sinterklaas zijn verblijf, het Pietenhuis. Dat was Paleis Soestdijk dat al lang geen paleis meer is, maar dat ik wel zo onthoud. Sinterklaas nam op het bordes plaats en toen gebeurde het: afvaardigingen uit steden en dorpen, onder kwieke leiding van burgemeesters, kwamen langs dat bordes en boden Sinterklaas behalve tekeningen, ook plaatselijke specialiteiten aan, paling uit Harderwijk, kaas uit Alkmaar, Bossche Bollen uit ja, Den Bosch en als het raadselachtig was, gaf Dieuwertje toelichting; “Schapenkoppen uit Dordrecht.”
De makers zullen het zo bedoeld hebben, maar we keerden even terug naar koningin Juliana, 30 april, haar verjaardag, het eindeloze defilé. Wij keken thuis altijd, het was oersaai maar onweerstaanbaar. En vooral enórm rustgevend. Wéér!