Streng

Gisteren liep ik een winkel binnen waar ik nooit kom, maar nu wel. Gebeurt me vaker afgelopen dagen. Vanwege pakjesavond. Hoe we dat vieren is nog onduidelijk, misschien gaan de pakjes onder de kerstboom, maar dat er pakjes moeten komen, dat is duidelijk. Aan die pakjes gaan verlanglijstjes vooraf. Heb ik altijd een dwingend woord gevonden, verlanglijstje. Maar goed, met zo’n lijstje sta ik ineens in een winkel waar ik nooit geweest ben, vol dingen die niemand nodig heeft, maar er wel puik uitzien.
Achter de toonbank staat een man met een door een barbier aangerichte baard. Vaak zijn dat mannen die onbarmhartig streng kijken. Het is te zien dat hij niet op iemand als ik gerekend heeft. Hij vraagt: “U bent bekend met ons concept?” Vind ik altijd irritant als mensen over een concept beginnen. 
Vlak voordat de horeca dicht moest, was ik een restaurant waarin ook een concept heerste. De man die wees waar ik mijn jas kon ophangen, vroeg het op dezelfde manier: “U bent bekend met ons concept?” Toen ik dat ontkende, legde hij het uit. Was ingewikkeld, je kon gerechten combineren en delen met je gezelschap, maar dat kon alleen als… “Wacht, ik pak de kaart er even bij,” zei de man. Ik vind snel veel goed, maar dan wil ik meteen weg.
In de winkel van de man met de baard heb ik hetzelfde. Ik probeer dat beleefd te doen, sla zacht op mijn voorhoofd en zeg: “Verkeerde lijstje bij me” De man kijkt me geïrriteerd aan. “Verlanglijstje,” verduidelijk ik. De man knikt. Het is geen winkel die bezocht wordt door mensen met verlanglijstjes. Daar zijn andere winkels voor, winkels die heel erg een concept kunnen gebruiken.
Op straat voel ik vrolijke opluchting: ik laat niet met me sollen!