Bloemen

“Hoe gaat het?” vroeg mijn zusje toen ze me veertig jaar geleden op 9 december belde om me te feliciteren me mijn verjaardag. Ze was er érg vroeg bij, ik wist nog niet hoe het met me ging en vond het trouwens raar dat ze dat vroeg, want dat vroeg ze nooit.
“Hoezo?” vroeg ik slap.
“O, je weet het nog niet.” Toen vertelde ze dat John Lennon dood was, vermoord in New York. Dat wist ik niet. Niet naar de radio geluisterd, geen tv gezien, niemand gesproken. Ik vroeg of ze het nog een keer wilde zeggen. Dat deed ze, onvoorstelbare woorden. Ze zei nog van alles, over de moordenaar en dat die gepakt was, maar dat ging allemaal langs me heen. 
Ik dacht aan het moment waarop mijn ouders hoorden dat president Kennedy was doodgeschoten, aan hun verslagenheid. Hij was hun symbool van de nieuwe tijd. Voor mij waren dat The Beatles. Ze schudden die nieuwe tijd op en begonnen de wereld te veranderen. Van The Beatles was John Lennon mijn held, wat vooral kwam door het avontuur dat hij in zijn songs zocht. Ik hield van zijn weerbarstigheid. Toen op die vroege ochtend van mijn verjaardag was het net of de nieuwe tijd opnieuw moest beginnen. 
Ruim twintig jaar later was ik op 8 december in New York. Ik ging ’s avonds naar het Central Park, naar de plaats die hem eerde, Strawberry Fields. Daar waren zo’n honderd mensen. Met gitaren. Cassetterecorders. Zijn muziek werd gezongen, afgespeeld. Heel zacht, ja, ingetogen. Veel kaarslicht en bloemen. Er stonden een paar agenten omheen, want niet alles mocht daar. Een van die agenten stond achter me. Hij zong mee met Imagine. Ik keek om. Tank van een man, met tranen in de ogen. Net als ik. We knikten naar elkaar. Weer zorgde Lennon voor optimisme.