Piano

Eergisteren zette ik het praatprogramma Beau aan, want ik wist dat een deel van de uitzending gewijd zou zijn aan een prominent partijlid van D66 die zijn handen niet thuis had kunnen houden. Sigrid Kaag zou hierover iets verklaren. Gelukkig was ook politiek deskundige Floor Bremer er. Die legt alles immers streng en charmant uit. Ik keek en luisterde aandachtig. 
Toen dit onderdeel klaar was, kwam er een zangeres aan het woord die ik niet kende. Ze had een lied van de Zeeuwse band Blof gezongen, Hemingway. Het lied was me ontgaan, maar als de naam Hemingway valt, spits ik de oren, want hij is een schrijver die ik zeer hoog heb. 
Beau vroeg de zangeres of ze wist wie Hemingway was. Zoiets vraagt hij niet aan iedereen. Ze zei dat ze eerst dacht dat Hemingway een piano was. Ik moest even over die woorden nadenken. Een piano? Hoezo een piano? Ah, Steinway! Befaamd pianomerk! Inderdaad, ligt dicht bij elkaar, Hemingway en Steinway. 
Ik vond het allemaal wel genoeg en ging weg van de televisie. Ik wilde iets opschrijven over wat Sigrid Kaag en Floor Bremer zeiden. 
Floor Bremer had de naam van het prominente partijlid genoemd en ook een foto van hem vertoond. Maar achter mijn bureau er hing ineens mist omheen. Wat Sigrid Kaag allemaal zei, kreeg ik ook niet helder. Ze bezigde heel vaak het woord `casus’, maar waar het op neerkwam, was dat ze van niets wist. Kon niet volgens mij, van niets weten. Wat is er toch aan de hand met het geheugen van veel politici? 
Maar ik wist óók niet meer wat er allemaal te berde was gebracht in het eerste deel van het praatprogramma. Kwam door die zangeres en haar piano. Ja, hoeft maar een klein dingetje te zijn en hup, bijna alles is weg.