Staren

In dagen vol grote problemen is aandacht voor kleine zaken belangrijk. Met grote aandacht lees ik bijvoorbeeld over een Fransman die zaterdagmiddag ruim 2,5 in een bad vol ijs bleef zitten. In Wattrelos was dat, in Noord-Frankrijk. Als je daar woont verzin je de gekste dingen om het leven aantrekkelijk te maken, zeker in najaar en winter. Zo’n bad vol ijs is dan begrijpelijk. Het is een wereldrecord. Hij versloeg de Nederlander Wim Hof die bekend staat als ice man en enige tijd regelmatig gast was in uitzendingen over gezondheid.
Normaal sla ik dit soort berichten over, maar nu blijf ik er paar minuten over nadenken, ook omdat ik even weg wil zijn van het virus en de Britse mutatie ervan. Ik heb de indruk dat het verbreken van records een tijdje geleden populairder was dan nu en dan heb ik het niet over records in de sport, maar zitten in een bad vol ijs en zo. Als iemand mij zou vragen of het iets voor mij zou zijn, een record verbreken, wat zeg ik dan? Ja: nee. Maar ik vind het best erg dat ik niet eens iets kan bedenken. Natuurlijk, de langste column van de wereld schrijven, maar een lange column is eigenlijk geen column. Bovendien is dat niet interessant. Een half uur mijn adem inhouden, twee kilo patat eten, dan hebben we het ergens over. Een week uit het raam staren, misschien kun je daarmee ook voor de dag komen. En ondertussen dus denken aan kleine kwesties.
Bijvoorbeeld aan de nieuwe partij van Femke Merel van Kooten. Eerst Partij voor de Dieren, daarna Henk Krol en nu zelfstandig: Splinter. Bescheidenheid kan prettig zijn. Ze zegt: “Ik laat een ander geluid horen in de kamer.” Een ander geluid is net zoiets als uitdaging. Uitdaging in het algemeen dus. Ach.