Paard

Zondagavond keek ik naar een praatprogramma waarin de rellen van die dag aan de orde waren, terwijl ik heus wel besefte dat er niet zo veel over te zeggen was. Ik viel wat later in en het was me meteen duidelijk toen ik terrorismedeskundige Jelle van Buuren zag zitten, van de Leidse universiteit. Je weet dan dat de kwestie die speelt, onduidelijk is. Hij zei onder meer dat we er niet op moesten rekenen dat er te praten viel met de relschoppers.
Natuurlijk moest het erover gaan, want we willen graag onze verbijstering gedeeld en verwoord horen. Gebeurde. Geruststellend was het niet. Mij bleef bij het beeld van het op hol geslagen paard, ik meen in Eindhoven. De agent die erop zat, viel eraf, en het paard nam in paniek de benen, dwars door alle ellende heen, in de loodgrijze zondagmiddag.
Dan was er ook nog een vraag, afgevuurd op Michiel Witteveen, de hoogste baas van Blokker en nog veel meer winkels. Een ervan werd in Eindhoven geplunderd. De vraag was hoe hij dat vond.
Van zo’n vraag schrik ik en onmiddellijk zie ik de redactievergadering voor me waarin het programma voorbereid wordt. Iemand zegt dat aan Witteveen wél gevraagd moet worden hoe hij het vindt dat zijn winkel verwoest en leeggehaald wordt. Ja, daar is iedereen het mee eens. Belangrijke vraag. Kijkers zijn vast hondsbenieuwd naar die beleving.
Sommige openbare personen hebben nog steeds de gewoonte iets positiefs over een vraag te zeggen, voordat ze aan de beantwoording ervan beginnen. Bijvoorbeeld: “Blij dat u dat u die vraag stelt.” Of simpeler: “Goede vraag.” Met sommige vragen is dat moeilijk. 
De heer Witteveen vertrok geen spier en gaf beheerst antwoord, een vorm van beschaving die we moeten koesteren.