Gezuiverd

Als katholieke jongen in Nijmegen was ik misdienaar. Welke katholieke jongen niet toen? En eens per jaar was er een uitstapje: het misdienaarsreisje, zo heette dat, het woord zal wel niet meer bestaan. 
Ik diende in de kapel van de Maartenskliniek en de gang van zaken werd daar geregeld door een strenge non die ook verantwoordelijk was voor het misdienaarsreisje. De eerste keer dat ik mee mocht, ging het uistapje naar Rotterdam waar we in een boot door de havens zouden varen. Dat was het, maar wij vonden dat nogal wat. Een busje vervoerde ons en achterin had de non een kartonnen doos vol flessen water gezet. Ze lichtte dat toe: “Het water in Rotterdam kun je niet drinken.” 
In De Volkskrant lees ik een artikel over hoe je als thuiswerker koffie moet zetten. Ik doe dat verkeerd, want heb een apparaat waarin ik een cupje stop en dan druk ik op een knop. Fout. Dat is een volautomatisch apparaat, ik moet een semiautomatisch kopen, want daarin kan ik de koffie beter aanpassen, grover of fijner malen, want dat doet zo’n apparaat ook, malen. Bovendien is de doorlooptijd te bepalen. Wist ik allemaal niet en ik word er onrustig van.
Ja, nu kom ik bij het water. Haal ik uit de kraan. Ook fout. Dat water is niet goed. De kwaliteit is in het oosten minder dan in het westen, “hoe dichter bij de grens, hoe vlakker en bitterder het water wordt”. Op het misdienaarsreisje had die doos vol flessen water dus niet gehoeven. Veel in het leven was en is zinloos. 
Maar al het water deugt dus niet. Je moet het mengen met gezuiverd mineraalwater. Ik zie op tegen een telefoontje van een andere thuiswerker: “Hoe zet jij je koffie?” En als je dat dan zegt, hoont die dat je een enorme amateur bent.