Water

Er zijn van die films waarin meestal oude Aziatische mannen voorkomen die onvoorstelbaar wijs zijn. Monniken zijn het vaak, met een vredige en onverstoorbare uitstraling. Ze doen aan Zen of iets wat daaraan verwant is, en geven antwoorden op vragen of adviezen. Die zijn niet meteen te begrijpen, maar het is niet de bedoeling dat je om toelichting vraagt. Diep respect voor de wijze man staat je dat niet toe. 
Ik heb dat soort mannen gezien, in Azië, maar ging nooit naar hen toe, omdat ik er tegenop zag in de war te raken van teksten die ik niet begreep. Ik deed het niet omdat ik geen vragen had waarmee ik niet uit de voeten kon, want die had ik wel, en nog steeds.
Ik moet het dus met hun optreden in films doen. De televisieserie Kung Fu herinner ik me nu. Daar zat ook een wijze man in, die de hoofdrolspeler opleidde en dingen zei als: “Het water is zwaarder dan de steen.” Dat zei hij niet, geloof ik, maar zoiets. Daar dacht ik dan zo heftig over na dat ik niet meer zag wat er allemaal gebeurde en na een uurtje concludeerde ik dat de wijze man dat ook voor ogen had, dus dat je je niet bezighield met wat je omringde en alle onrust die dat veroorzaakte, maar je concentreerde op water dat zwaarder is dan de steen. Paar jaar later begreep ik het, ja! Het voert helaas te ver dat nu uit te leggen.
Deze week hoorde ik op de radio een gesprek met de burgemeester van Maastricht, mevrouw Penn-te Strake. Het ging over de rellen. Soms komt het voor dat een openbaar persoon iets zegt dat in de buurt komt van de wijze mannen over wie ik het nu heb. Niet zo sterk, maar je kunt er even mee toe. Mevrouw Penn zei ineens: “We weten niet wat we niet weten.” 
Ik zit nog steeds te knikken.