Vogels

Doordat veel hondenbezitters gebruik maken van onze autovrije straat, neem ik meer kennis van hun leven dan voorheen. In hun hoedanigheid van hondenuitlater dus, van de rest weet ik niets. Sommigen beginnen me vertrouwd te worden, bijvoorbeeld de vrouw die een tas om zich heen heeft gesnoerd. In de halsband van haar vreesachtige hond zitten rode en groene lichten die aanstaan wanneer het donker of schemerig is. De zeer besnorde man die intens uit is op contact. Het verlegen meisje op altijd nieuwe sportschoenen.
Op zondagochtend is dat zichtbaarder dan anders, want hoewel de straat autovrij is, doet er zich doordeweeks meer leven voor. Ik zit aan tafel met uitzicht op de straat, ontbijt en luister ondertussen naar het montere radioprogramma Vroege Vogels. Mijn favoriete onderdeel is wanneer luisteraars vertellen wat hen verrast heeft in de vrije natuur. Ze zien wat groeien, bloeien of vliegen. Prettig is dat. Soms, nee vaak gaat het over iets waarvan ik nog nooit gehoord heb en dan neem me voor dat ik wat dit betreft mijn leven moet beteren. Dat voornemen is goed voor mijn humeur en veroorzaakt optimistisch stemmende daadkracht. 
Terwijl een vrouw uit Bemmel vertelt over een parmantig vogeltje dat normaal pas in maart in bij haar in de buurt te zien is, kijk ik naar mijn natuur: de honden en hun baasjes. 
Gisteren was het nog net januari en het leek of januari nog even héél erg januari wilde zijn. Een grijsbleke, rillerige ochtend en het licht ver weg in de hemel moest opgesodemierd blijven. De hondenuitlaters probeerden er echt iets van te maken, gezellige doodlopende praatjes. De honden deden wat ze moesten doen, poëtisch dampende hoopjes, klaar voor plastic zakjes.