IJspret

Een vriendengroepje waartoe ik behoor, komt eens in de paar maanden bij elkaar, om te eten, te drinken en onze levens te bespreken. Aan het begin van de avond maken we `het medisch rondje’: iedereen praat hooguit 3 minuten over kwalen en aandoeningen, ziekenhuisbelevenissen en verwacht verval. Daarna klaar en de komend uren niet meer. Als iemand er binnen 1 minuut over uitgepraat is, krijgt een ander die tijd er niet bij, 3 minuten is de max. Die gang van zaken is helder en kan ik aanbevelen.
We krijgen nu maar hooguit 1 persoon op bezoek, soms stiekem 2 (overdag met gordijnen open onder tafel), en dat lijkt me zo’n afspraak ook nuttig als het over corona gaat, dus over moeite met de beperkingen, vaccinatie, perspectief en wat er dienaangaande nog meer ter tafel kan komen. Behandeltijd 3 minuten. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik het niet ernstig neem, want dat doe ik enorm, en ik ben het met bijna alles eens wat de overheid beslist en ja, ik heb er ook last van, maar soms kán ik niet meer tegen geklaag, oude en nieuwe overwegingen, zou dit en zou dat en andere veronderstellingen, uiteenzettingen en verslaggeving uit de ons omringende landen.
Praatprogramma’s op televisie staan nog wel aan, want je weet nooit, maar de laatste week doe ik ondertussen ook iets anders.
Het verwachte winterweer lucht op. Ik hoor er weer nét iets te veel en intens over praten, maar dat is begrijpelijk, we snakken naar dat soort vreugde. Dynamisch hoogtepunt was een onderdeel in een praatprogramma waarin professor Pleij wild uitlegde wat ijspret was, een kunsthistoricus schilderijen ervan liet zien en de voorzitter van de Elfstedentocht vertelde daarom die tocht niet doorging. Adembenemend.