Geduld

Het is niet in orde, maar ik begin licht lijsttrekkermoe te worden, zeker als ze niets zeggen terwijl ze toch aan het woord zijn. Of een slap grapje maken waar de interviewer of presentator dan ook om moet lachen, hahaha.
Ik zweef tussen een regeringspartij en een linkse. Natuurlijk gaat het er hier in huis ook vaak over en als ik dan over mijn enthousiasme voor die linkse partij begin, krijg ik: “O, je bent dus tegen Europa.” Altijd een verpletterend zinnetje. Klinkt net alsof ik van mening ben dat Europa een beetje moet dimmen. Vind ik helemaal niet. Mijn verweer is primitief: “We moeten eerst de boel hier op orde krijgen.” Of zoiets. Nee, ze moeten mij niet om een stemadvies vragen. En als ik me door een stemwijzer laat leiden, kom ik uit bij een partij waarmee ik niets heb, geen érge partij gelukkig. Ik neem me voor de volgende keer, straks, tijdens het invullen niet alles eerlijk te beantwoorden, wat natuurlijk politiek zeer correct is.
Toen ik gisterochtend de televisie aanzette, kwam eerst Thierry Baudet in beeld. Daarna Henk Krol. De dag heeft dan een valse start. Niet dat ik iets tegen de heer Krol heb, maar ook niets voor. Als ik hem zie, denk ik alleen maar: daar is Henk Krol. Hoewel: gisteren dacht ik iets anders. Ik hoorde hem de samenleving vergelijken met mayonaise die je zelf maakt. Je moet zorgvuldig omgaan met de ingrediënten anders gaat de substantie schiften. Is me bekend, helaas. Ik roep altijd dat ik er goed in ben, maar meestal gaat het mis omdat een van de ingrediënten niet de juiste temperatuur heeft. Ik ben te ongeduldig.
Huphup, doe ik wel even, die mayonaise. Maar zo gaat dat niet. Geduld, ja. Geldt ook voor mijn beleving van lijsttrekkers.