Tand

Afgelopen jaar niet, maar daarvoor, in de andere tijd, trad ik weleens op in een theater of bibliotheek, op een literair evenement. Kwam meestal neer op voorlezen uit een van mijn boeken. Daarvoor was er dan een kort of lang gesprek waarin ik onder meer moest uitleggen waarover dat boek ging. Vind ik altijd een moeilijke kwestie, want ik heb al zo mijn best gedaan het allemaal op te schrijven. Toch verlang ik terug naar die dagen en avonden.
Op weg erheen, in de trein of in de file, lees ik het krantje dat de organisatie van de gebeurtenis me heeft toegestuurd. Daarin staat ook wat informatie over mezelf. Daarin ben ik altijd geïnteresseerd, want soms kan ik er nog wat van opsteken. Stukje eindigt vaak met een zinnetje als: “Voorafgaande aan zijn lezing zal Thomas Verbogt aan de tand worden gevoeld door Bernadien de Wilde.” Die mededeling hakt er nog steviger in als die wordt gevolgd door: “Voor de vaste bezoekers van ons centrum behoeft Bernadien geen nadere toelichting.”
Dan denk ik altijd: reis ik nu helemaal naar Goes of Franeker om aan de tand te worden gevoeld? Wat heb ik gedáán?
Ik begrijp dat Geert Wilders niet naar Nieuwsuur komt omdat hij opziet tegen het gesprek met Mariëlle Tweebeeke. Hij is bang om aan de tand te worden gevoeld, maar in tegenstelling tot licht contactgestoorde schrijvers hébben politici die tand juist voor zo’n gedachtewisseling. Als je daarvoor terugdeinst, moet je iets anders gaan doen. 
Terug naar Bernadien de Wilde in Winschoten. Ze heeft een leren pak aan en oranje haar dat alle kanten op staat: “Thomas Verbogt, ik begin meteen maar met mijn belangrijkste vraag: wáárom dit boek?” Razendsnel bedenk ik een antwoord. Ja, hoort erbij.