Topproduct

Zo, nu weer de orde van de dag, ben je geneigd te denken. Bijvoorbeeld even geen lijsttrekkers meer. Ze zijn er nog wel, maar niet voortdurend. Van de andere kant wist je natuurlijk wél wat er aan de hand was, verkiezingen dus. En nu is er weer een orde van de dag waarmee we nauwelijks uit de voeten kunnen, de vreemde tussentijd met een horizon waarover nauwelijks iets te zeggen valt.
Gisteren liep ik niet naar het stemlokaal. Ik had de neiging veel te vroeg in de ochtend mijn bevriende buurman te bellen om te vragen of hij al namens mij had gestemd, maar dat vond ik te drammerig, ja, licht neurotisch. Niet naar het stemlokaal, wel langs zee die nog een beetje leek bij te komen van de stormen van afgelopen weekend. De golven leken naar rust te zoeken onder de gesloten grijze hemel. Daar lopend lukt het me niet me bezig te houden met het landsbelang, terwijl ik heus wel weet dat het nog bestaat en aandacht verdient. Nee, vooral met het verstrijken van de tijd, het voorjaar dat onderhand maar eens moet gaan popelen, daarna de zomer die waarschijnlijk weer lekker warm wordt. Verder denken gaat me niet goed af.
Eenmaal weer thuis lees ik op een regiopagina van deze krant over een frikandel uit Winterswijk, nogal een topproduct, begrijp ik uit de aangename beschrijving ervan. Aan dit soort klein nieuws kan ik in deze schrale tussentijd behoefte hebben. Vlees eet ik haast nooit en zeker geen frikandel, ja, op een kille natte namiddag in de herfst, haastig en onbespied in een tochtige stationshal, maar dat is echter geen frikandel uit Winterswijk, want daarvoor moet je echt daarheen. In het artikel lees ik dat veel mensen dat doen. Vorig jaar vond ik dat raar, nu niet meer.