Triomfantelijk

Bij de pinautomaat in de supermarkt wacht ik op mijn beurt achter een man aan wie te zien is dat die er lang over gaat doen. Kwetsbare groep. Geeft niets, ik mijmer van harte over de foto van Sigrid Kaag waarop ze juichend op een partijtafel staat, beetje dansend, opgelucht en stralend. 
Een mevrouw met harde stem vraagt of we bij elkaar horen. Ze wijst naar de pinnende man en mij. Ze ziet er strak voornaam uit. Ik schud mijn hoofd en vraag me af wanneer ik voor het laatst op tafel heb gedanst, want dat heb ik een paar keer gedaan, misschien wel vaker, maar daar herinner ik niets van, wat natuurlijk te maken heeft met de conditie waarin ik op zo’n tafel sprong. Uitbundige momenten, dat wel. Het is alsof het leven je triomfantelijk omhoog tilt.
Daar is de harde stem van de mevrouw weer: “U staat anders wel heel dichtbij!” Ik weet even niet wat ze bedoelt, o ja, bij de pinnende man. Ik maak een verontschuldigend gebaar, was met mijn gedachten bij Sigrid Kaag op tafel, bij haar aanstekelijke vreugde. 
De vrouw heeft tierende ogen. Aan haar oren hangen kleine kunstwerken en ze heeft een muts op die artistiek in elkaar zit. Ze is nog niet klaar met me: “U kunt precies lezen wat die meneer aan het doen is!” Ik zeg dat ik daar niet naar keek, dat het niet mijn interesse heeft. Haar stem wordt nog harder: “Toch kunt u het precies zien!” 
Ben verzeild geraakt in een ouderwetse uitbrander. Is ook best een tijdje geleden. Sommige omstanders blijven geïnteresseerd staan. Misschien verwachten ze net als ik dat ik een pak voor mijn broek krijg. De mevrouw houdt haar handen echter thuis en beent naar de uitgang, af en toe verontwaardigd omkijkend. Ik weet het zeker: nóóit op tafel gedanst.