Ruimte

Tot middernacht keek ik eergisteren naar wat zich in de Tweede Kamer afspeelde. Toen was ik bekaf en ik wist ook waarom: door de onrechtstreeksheid van alles wat er werd gezegd, niet in de vragen, in de antwoorden. Natuurlijk, hoort bij het politieke spel, want dat het een spel is, was maar weer al te duidelijk, mét alle verontwaardiging. Het slotakkoord van het spel: de heer Rutte stapt niet op. Is niet verbazingwekkend.
Ik keek aandachtig naar hem terwijl hij op zijn kamerzetel zat te luisteren toen de verkenners aan het woord waren. Lagen twee mobieltjes voor hem, een links, het ander rechts, het linker iets kleiner dan het rechter. Op beide keek hij regelmatig, misschien was het grote mobieltje voor ernstige informatie van zijn adviseurs en het linker voor gezellige dingetjes. Ik dacht: laat die apparaatjes nou gewoon liggen, luister nu maar, anders weet je straks niet meer wat er is gezegd. En over wat je niet weet, weet je niet wat je moet zeggen.
Ik ben snel bereid iemand te geloven, wat niet altijd handig is. Komt ook doordat ik zelf hecht aan de waarde van waarheden. Graag wil ik ervan uitgaan dat een ander dat ook doet, ook al is een waarheid lastig.
De heer Rutte beweert vaak dat hij ergens geen herinneringen aan heeft. Misschien denkt hij te nonchalant over herinneringen en geeft hij ze te weinig ruimte. Dat laatste begint op het moment dat je iets meemaakt waarvan je hoopt dat je je het altijd zult herinneren. Moet je willen. Dan gaat een herinnering al werken. Het leven zou zoveel mogelijk een aaneenschakeling is van dat soort momenten moeten zijn. Dan gaat er niets zomaar voorbij. Deze paasgedachte gun ik de heer Rutte die dit weekend van alles laat bezinken.