Flesje

Er zijn van die zinnetjes die je al zo’n beetje je hele leven met je mee zeult, vervelende zinnetjes die je af en toe met tegenzin uitspreekt. Voorbeeld: “Ik kon er niks aan doen.” In mijn kinderjaren zei ik het als ik iets kapot had gemaakt, wat regelmatig gebeurde, vooral dingen van glas. Die maken ook altijd geluid als er iets mis mee gaat. Mijn moeder kwam dan gealarmeerd kijken. Ik wist wat ze zou zeggen: “Denk toch eens na bij wat je doet.” Vond ik altijd een lastige aansporing, ook omdat ik de hele tijd bij alles en over alles nadacht. Daarom had ik dat vaasje uit Venetië niet in de gaten. Dat hoorde zo innig bij het meubilair dat ik er niets meer over te denken had.
Maar goed, dan zei ik het: “Ik kon er niks aan doen.” Mijn moeder was nooit echt boos, maar vroeg wel: “Wie kon er dan wel wat aan doen?”
In de supermarkt heb je van die mandjes op wielen. Als die vol zijn vallen ze graag om, bij voorkeur bij de kassa. Dan maken zich ook dingen los uit dat mandje. Gisteren flesje speciaalbier. Dat knalt dan enorm kapot. Iedereen om me heen kijken. Door die mondkapjes is dat kijken zeer zichtbaar. Een medewerker van de winkel snelt toe. Ik: “Ik kon er niks aan doen.” Hij zegt dat hij er iemand bij roept en een nieuw flesje gaat halen. De vrouw achter de kassa heeft bezwaar tegen alles wat ik ben. Ze blaft: “Mooie boel.” Weer zeg ik: “Ik kon er niks aan doen.” Ze hoort me niet, geloof ik: “En dan die geur! U wilt zeker dat ik dronken word.” Zou een grapje kunnen zijn, is het niet.
Heb ik trouwens best zin, in dronkenschap, maar ja, de terrassen zijn weer gesloten, nu vanwege de slappe regen. Thuis kan het natuurlijk ook, maar dan gaat er vast weer van alles stuk.