Plok

Ja, denk ik, zoiets moet je natuurlijk ook  kopen. Ik zie een vriendin lopen met een gloednieuwe hamer, om de steel zit een plastic zakje, wat ik een sterk voorbeeld vind van overbodige verpakking. Zelf heb ik ook een hamer thuis, wel twee, maar heb het gevoel dat die er altijd waren, dat ze gewoon een keer het huis zijn binnengekomen, zoals de Rijn bij Lobith ons land, iets waar je haast nooit bij stilstaat. De vriendin steekt de hamer triomfantelijk omhoog en zegt dat ze last heeft van kluskriebels. Dat woord ken ik, maar ik heb het nog nooit uitgesproken of opgeschreven. Komt doordat ik nooit last heb van dat soort kriebels. Dat betreur ik. 
Kriebels kunnen grote gevolgen hebben, nuttige en aangename. Ik heb ook nooit lentekriebels, terwijl ik enorm van de lente houd. Misschien popelen er wel altijd lentekriebels door me heen, zodat ik niet meer besef dat ik ze heb.
Toen gisteren in het Journaal werd gezegd dat er veel landen zijn die deze zomer weer opengaan voor vakantiegangers, zagen we ter illustratie beelden van een vol strand waarop twee gezette, bleke mannen een balletje naar elkaar heen en weer sloegen. Met zo’n houten batje. Plok-plok-plok (met soms best een lange pauze ertussen). De mannen hadden zwembroeken aan die niet op de groei waren gekocht. Ik houd van zee en strand en zon, maar toch werden er geen kriebels wakker gemaakt.
Als we het over Oranjekriebels hebben, spreken we liever van Oranjekoorts. Ik verheug me vaak op voetbal en normaal hing er op de wc al een wedstrijdschema: 13 juni Nederland- Oekraïne. Nee. Hangt er niet.
Songfestival! Jeangu Macrooy kiest voor blauwe kleding, lees ik. Weer geen kriebels helaas. Ik ga eens achter een conclusie aan.