Pillen

Niet zo vaak heb ik dat ik denk: dát wil ik hebben! Of dwingender: dát móet ik hebben! Lijkt me een goed teken. Ja, ik ben iemand die alles al heeft. Misschien over een tijdje niet meer omdat er meer aanbod is, maar nu wel. Natuurlijk, een nieuw boek betekent altijd grote vreugde, al bijna levenslang, net als nieuwe muziek, toevoegingen aan voorwerpen uit de wereld van Kuifje, met dat alles ben ik zeer in mijn nopjes, maar ik heb het uiteraard over dingen die je nódig hebt. Ik ken mensen die nauwelijks iets nodig hebben (“behalve de natuur”), maar daar hoor ik helaas niet bij. Kan nog komen wanneer ik in de ban raak van wijsheid waarvan ik nu nog geen idee heb.
Toch weet ik zeker dat ik niet de Pop’Hub-store in Nijmegen moet bezoeken. Daar staan allemaal nieuwe uitvindingen. Ja, ik moet er natuurlijk wel heen, want wil er graag kennis van nemen, maar zoek een manier ervoor te zorgen dat er geen hebzucht in mij vaart. Neem bijvoorbeeld de lichtgeleidende waterstraal. Dus met kleur. Ik begrijp niet hoe het kan, maar stel me voor dat ik in het blauw sta te douchen.
Of de Wonderfoon. Die belt je op als het tijd is voor je pillen. Is vooral bedoeld voor dementerende ouderen, maar ik moet ook pillen slikken en dat vergeet ik vaak uit verzet tegen aftakeling. Je kunt er ook de verlichting mee in huis mee bedienen. Volgens mij hoef je niet dementerend te zijn omdat lekker makkelijk te vinden. Is altijd gedoe bij thuiskomst, wat vast erger wordt nu we voortaan vanaf 6 uur in de ochtend op het terras mogen zitten. 
Het aller-leukst: de Wonderfoon speelt oude meezingers af. Ik zit nú al in mijn eentje met mezelf mee te zingen: ’n Beetje Verliefd. Ding-a-Dong.  We zijn er bijna.