Paraat

“Wat ga je hierna doen?” Die vraag hoor ik laatste tijd vaak. Soms iets uitgebreider: “Wat ga je hierna doen, als alles voorbij is?” Als alles voorbij is? Nooit gaat alles voorbij, althans nooit helemaal. Alles is bovendien erg veel. We snappen wat er bedoeld wordt: als ons leven weer opengaat, het virus niet bedwongen maar gekanaliseerd, minder zorgen, minder overheid die zich zo direct met ons persoonlijk leven bemoeit. Dat is alles. Na alles is er een nieuwe tijd en misschien moeten we dan iets doen wat we anderhalf jaar niet hebben kunnen doen. Vind het allemaal veel te dramatisch klinken, toch denk ik iedere keer na over een antwoord na de vraag: “Wat ga je hierna doen?”
Laatst las ik een artikel met als rode draad de vraag: Zijn onze sociale spieren verslapt? Heb er nooit bij stilgestaan dat ik sociale spieren heb. Maar misschien zijn ze gewoon niet goed ontwikkeld omdat ik nooit wist wat ik er allemaal mee kon en moest. 
In mijn omgeving ken ik mensen met enorme sociale spieren. Die komen ergens binnen en vullen meteen alles op, lachend, betrokken, prettig doelgericht. En o wee, als ze op je af komen! Dan moet je ook hartstikke sociaal paraat staan! Met verhalen! Ja, dat hoefde de afgelopen maanden dus wat minder. Als je niet ziek werd, maakte je veel minder mee dan voorheen, wat ook niet anders kan in een gesloten wereld. Daarna kan alles veel zijn, méér dan waaraan je hebt leren wennen.
Kom ik weer bij de vraag “Wat ga je doen als alles voorbij?”. In ieder geval niet kijken naar de tientallen praatprogramma’s die hierover gaan, want reken maar dat ze dat doen. Wel wil ik graag met een paar intimi uitwisselen wat we ervan geleerd hebben. En daarvan meer leren.