Weldadig

Zelden denk je `Goed zo’ wanneer iemand zegt: “Wij trekken de stekker eruit.” Is bijna altijd even slikken geblazen. Ik lees het over het televisieprogramma Blauw Bloed. Daar gaat die uit, de stekker. Ook uit andere programma’s, maar ik beperk me nu tot Blauw Bloed. Dat doe ik volgens mij namens alle mensen die van nature onrustig zijn, niet omdat ze vol grimmige psychische problemen zitten, nee, gewoon: onrustig. Is verder niet erg, ook niet écht lastig, maar soms hebben we behoefte aan kalmerende momenten. Gelukkig hoef je niet vreselijk je best te doen die te vinden. 
Soms biedt de televisie die en dan heb ik het over programma’s die me in wezen niets interesseren. Heel Holland Bakt bijvoorbeeld. Zo nu en dan kijk ik ernaar, terwijl ik ook niet kijk, is moeilijk uit te leggen: ik hoor vaag wat er gezegd wordt en dat er vaak grappig gelachen wordt, zie bewegingen en gezichten, en uiteraard allerlei baksels die niets in me oproepen en die ik dus ook niet per se op tafel hoef. Ik moet het zo zeggen: tussen mij en wat ik zie, gebeurt absoluut niets. Is wonderlijk ontspannend.
Heb ik ook met Blauw Bloed. Heel soms ga ik ervoor zitten, ik zeg er wel bij dat de onrust die dag iets feller heeft opgespeeld, maar bij de eerste voorname tonen van de openingsmuziek voel ik al wollige rust. Die neemt in wolligheid toe wanneer de presentator in beeld komt, Jeroen Snel, een achternaam die meer suggereert dan Jeroen uitstraalt. Hij kijkt altijd licht verkrampt en verdrietig, het gevolg van barre onderdanigheid. Terwijl ik wakker blijf, val ik toch in slaap, wat diep weldadig is. Ineens blijkt het afgelopen en laat ik mijn onrust weer lekker grommen. 
Poten af van die stekker!