Duidelijk

In deze krant las ik eergisteren dat er in Nederland 60000 coaches zijn, ruím. Omdat iedereen zich coach mag noemen, zijn dat er te veel. Is dat zo? Geen idee. De eigenaar van ons grootste coachingsbedrijf maakt zich zorgen: je moet er een goede opleiding voor volgen, want er komen nogal wat vaardigheden en technieken bij kijken. Geloof ik meteen omdat bij alles vaardigheden en technieken van belang zijn.
Van de andere kant, alles is een kwestie van vraag en aanbod. Stel dat iemand me opbelt en zegt “Volgens mij kun je me helpen bij…” en dan komt er iets waarbij ik hulp kan bieden. Niet bij het timmeren van een nachtkastje of de tuin zomerklaar maken, maar daarover zou niemand mij bellen. Nee, iets anders, ik kan zo gauw geen voorbeeld bedenken. Een probleem, een oplossing. Als ik het doe, mag ik me dan coach noemen of moet ik eerst snel een diploma halen? Blijf je coach als je niemand te coachen hebt? Ben je coach als niemand baat bij je heeft?
Kortom: wat zou het? Maar de kwestie interesseert me omdat het me interesseert waarom er 60000 coaches in Nederland zijn, wat volgens mij meer over de psychische staat van het land zegt dan over de kwaliteiten van al die coaches. Net zoals het me interesseert waarom het steeds minder mensen lukt van alles zelf op te lossen. Vroeger was er weinig beter, maar dat wel
Heb er weinig verstand van en weet dus niet of een coach hetzelfde is als `adviseur’. Het fascineert me wanneer ik op een kantoor of bestelbusje een naam zie staan met daaronder `Adviseurs’ (haast altijd meervoud.) Stel dat ik op mijn voordeur een stijlvol bord hang met daarop: Verbogt. Voor als het duidelijk moet zijn. Spreekuur tussen 10 en 11.
Wat gebeurt er dan?