Schemerlamp

Boekenweek! Daarom stond ik zaterdag halverwege de ochtend op het balkon van de eerste verdieping van een boekhandel aan een plein. Achter een microfoon. Dat plein was min of meer leeg, maar wel vriendelijk beschenen door de ochtendzon. De hele dag zouden op dat balkon schrijvers voorlezen uit hun boeken, kwartiertje, halfuur. Ik besloot dat een kwartiertje wel voldoende was, want een stil plein kan aantrekkelijk zijn. 
Op dat balkon stelde ik me voor dat ik een menigte toesprak. Niet voorlezen uit een boek, nee, een opzwepende redevoering die een einde moest maken aan alles wat er mis was. Die gedachte leefde maar even, ik sloeg mijn boek open. Toen ik weer beneden kwam, op het plein, waren er toch meer mensen dan ik dacht. Ze knikten me bemoedigend toe.
Moest denken aan mijn eerste optreden tijdens de Boekenweek, ver weg in de vorige eeuw, in een gehavend café in een Rotterdamse probleemwijk. Was een nogal donkere pijpenla met in een uithoek een piepklein podium met daarop een tafeltje, met daarnaast een schemerlamp. Een meisje dat achter de bar stond, ontving me vriendelijk en kordaat: “Ga daar maar zitten.” Ik vroeg wanneer ik moest beginnen. Het meisje zei: “Zie maar.”
Er was een klaverjastoernooi gaande waaraan volgens mij de hele probleemwijk meedeed. Ik maakte me zorgen over mijn rol op deze avond, was bang dat ik hinderlijk zou zijn. Dat bleek niet het geval, want niemand scheen in de gaten te hebben dat ik daar zat voor te lezen. 
Na afloop zei het meisje dat het `heel leuk’ was. Ze zei ook dat ik het geen probleem moest vinden dat niemand had geluisterd. “We doen dit soort dingen alleen voor de subsidie.”
Na die avond kon ik alles aan. Qua optredens dan.