Kabouter

In mijn woonplaats deed de GGD het zondag al, een stempel zetten in `het gele boekje’. Ik wist niet eens dat ik het nog had, maar zonder ernaar te zoeken zag ik het ineens liggen toen ik een kast opende waarin ik uit zelfbescherming nooit kijk. `Internationaal bewijs van inenting tegen gele koorts’ staat erop. Die woorden was ik ook vergeten, maar ik las ze hardop. Ik heb niet veel internationale bewijzen in huis. En toen dacht ik: ik neem het gewoon mee. Dus naar de evenementenhal waar ik zondag mijn tweede prik ging halen. Toen ik die had gekregen liep ik naar de ruimte waar je een kwartiertje moet wachten, want misschien kun je je niet goed gaan voelen. 
Bij de ingang zit een man in uniform op een kruk. Beveiliger. Ik loop naar hem toe en voordat ik hem iets heb gevraagd, zegt hij, tot mijn verbazing: “U wilt een stempel.” En hij wijst naar een verre hoek waar twee vrouwen achter een tafeltje zitten. Hoe ziet hij dat ik iemand ben die een stempel wil? Die vraag zit me dwars.
Bij het tafeltje voert een vrouw het woord. De andere zet alleen maar twee stempels. En parafen. Zij is de Public health nurse. De woordvoerster zegt dat het nog onduidelijk is of ik nu een geldig bewijs in handen heb. Ik wilde vragen: “Kan ik nu weer de wereld in?” Ben opgelucht dat ik die grote vraag voor me heb gehouden.
Ik zeg dat ik toch blij ben dat ik de stempels heb. “Voor de zekerheid,” zeg ik erbij. 
Als ik even later naar mijn fiets loop, denk ik aan de eerste stempel in mijn leven. Een groene van een kabouter die een pijpje rookt. Op een tekening die ik had gemaakt, vijf jaar oud. Net als zondag wilde ik die dolgraag laten zien. Toen aan mijn moeder, zondag wist ik niet aan wie.