Schaamte

Gisteravond was ik niet thuis, zag dus ook niet De Gert & Hermien Story, wat niet nodig was, want de dagen ervoor las en hoorde ik er zo veel over dat ik die documentaire al min of meer gezien had. Ik vind dat een merkwaardige gewoonte in omroepland. Dat ze ons prikkelen iets te gaan zien is begrijpelijk, maar om alles uit de doeken te doen, vind ik een hysterische gang van zaken. 
Stel dat ik een boek schrijf over het slinkend aantal postzegelverzamelaars, ik noem maar wat, en dat mijn voornaamste conclusie is dat er onder vleeseters minder postzegelverzamelaars zijn dan onder niet-vleeseters, dan is het toch zonde dat ik die bevinding al prijsgeef in Op1. Dat wordt wel van me verwacht, anders moet ik daar niet gaan zitten (`aanschuiven’). Natuurlijk vraagt Tijs van den Brink alert: “Kun je uitleggen hoe je daartoe kwam?” Ik kijk er wel voor uit te antwoorden dat me dat niet lukt, want dan breng ik de geloofwaardigheid van mijn boek om zeep. 
Ik heb wat Gert & Hermien deden en zongen nooit zo bijgehouden. Af en toe maakte ik een flard mee, maar dan voelde ik vreemde schaamte waarmee ik niet uit de voeten kon. Dan zat ik iedere keer vooral te denken waaróm ik me schaamde en beetje doelloos te tasten naar het antwoord op die vraag. Als ik daarmee klaar was, waren Gert & Hermien alweer uit beeld.
Mijn vader was een zachtmoedig mens die mij leerde nooit te snel iets of iemand te veroordelen. Maar hij als hij op televisie Gert Timmerman zag zingen, maakte zich lichte woede van hem meester. Bij Hermien niet, maar ja, die was haast nooit zonder Gert. “Psychopatenogen,” zei mijn vader over Gert. En ik dacht: “Nou, nou.” En dan dus die vreemde schaamte. Die verzweeg ik.