Soepel

Dit jaar heb ik geen last gehad van eindexamendromen. Het jaar ervoor ook niet. Voorheen schoot ik in deze periode ’s nachts weleens wakker, bang dat er in de ochtend een functionaris voor de deur zou staan met de mededeling dat mijn diploma alsnog ongeldig is bevonden. Fraudegevalletje. “U moet alles overdoen.” Dan drong het tot me door dat het maar een droom was en ook dat ik die droom ieder jaar had, soms in een andere vorm, maar het kwam op hetzelfde neer: overdoen. 
Ik weet hoe dat komt en daar kan ik helaas niet duidelijk over zijn, maar de functionaris van wie ik droomde, heeft het niet voor niets over een fraudegevalletje - bij twee vakken.
De dromen zijn waarschijnlijk niet teruggekeerd omdat ik er onderhand van overtuigd ben dat er nooit meer iemand zal zijn die naar het diploma vraagt. Is al bijna vijftig jaar nog nooit gebeurd. Ik heb het trouwens niet meer, het is tijdens een brand in rook opgegaan. Maar ik wist zeker dat er vast ergens een kopie beschikbaar zou zijn, ook al rekende ik rotsvast op het nare zinnetje: “Dat kan iedereen wel zeggen, meneer Verbogt.”
Ik heb het voor die tijd soms betreurd dat ik het niet ergens mocht tonen. Heb er zeven jaar voor gewerkt, de eindexamenperiode was slopend en daarna danste ik een dag of veertien gemarineerd van feest naar feest, het is allemaal niet niks. 
Ik heb beetje te doen met leerlingen die dit jaar zijn geslaagd. De coronabeperkingen hadden en hebben nogal wat gevolgen, daarom zijn de normen soepeler. Hoe soepel, geen idee. Maar wat je vast krijgt is dat een leerling van nu over een paar jaar zijn diploma moet laten zien en dat de sollicitatiecommissie dan zegt: “O, uit 2021. Ja, dan weten we genoeg.”