Emoties

Nooit geweten dat de stem die we op stations hoorden, van Tuffie Vos was, de stem die vertragingen en spoorwijzigingen aan ons doorgaf. Maar liefst 25 jaar lang. Hoe had ik dat ook kunnen weten? Volgens mij werd het toen ze begon niet bekendgemaakt, anders had ik het vast onthouden, wat natuurlijk vooral door die naam komt, Tuffie. Ik ken niemand die zo heet, een naam die bij een zachte zomeravond hoort en bij de ochtendzon en bij klein dansfeest op een plein tussen de platanen.
Toen Tuffie begon, vonden haar werkgever en de media het helemaal niet belangrijk dat we wisten dat ze zo heette, terwijl het nu voor iedereen duidelijk is dat sinds gisteren een nieuwe stem het woord voert, die van Karin van As. Bij Tuffie hoefde het feit van haar aanstelling geen gezicht te hebben. Dat is veranderd, gelukkig maar, want nieuws dat een gezicht heeft leert ons er beter mee om te gaan of het beter te begrijpen. Als ik geweten had dat het Tuffie was die door de luidsprekers meldde dat een trein een halfuur vertraging had of nooit meer kwam, was het echt minder problematisch voor me geweest.
Nu is het dus Karin van As. Ze heeft de baan gekregen omdat ze een stem heeft die `negatieve emoties’ verzacht. Dat is van tevoren goed onderzocht. Proefpersonen moesten luisteren en er werden ondertussen hersenscans gemaakt. Niet over één nacht ijs, begrijpen we. Ik heb Karin nog niet gehoord, ben benieuwd naar haar verzachtende geluid. Uiteraard had ik wel een paar negatieve emoties, gewoon in het dagelijks verkeer, wie heeft die niet? Misschien zou er een telefoonnummer moeten zijn: dat je verbonden kunt worden met iemand als Karin, iemand die zegt dat alles meevalt, álles, echt waar.