Opruimen

Het is al een paar jaar geleden: ik had een lang en doodlopend telefoongesprek gevoerd met de klantenservice van een grote organisatie. De service die de klantenservice me kon verlenen, was de mededeling dat ze me helaas geen service konden bieden. Ze hadden wel een voorstel, maar dat was zo ingewikkeld dat ik het niet begreep. Woedend verbrak ik in de verbinding. Ik liep mijn werkkamer uit, het binnenplaatsje op en daar zag ik een kartonnen doos staan. Ik schopte die hard tegen een muur en toen die daar versuft bleef liggen, schopte ik er nog een keer tegenaan. En mijn woede was gekalmeerd, ik geloof doordat ik mezelf nogal belachelijk bezig vond. 
Ik lees over een autosloperij in Vijfhuizen. Daar krijg je tegen betaling van 25 euro een overall aan en mag je met een grote hamer een auto slopen of servies kapot gooien. Dat soort dingen. Het is bedoeld voor mensen die aan covid-stress lijden of diep gefrustreerd zijn (gescheiden, ontslagen). Met andere woorden: het is therapeutisch. Het is ook heilzaam als je tijdens het in elkaar rammen van een motorkap lekker alles eruit schreeuwt. Kan ook in groepsverband.
Misschien deze gang van zaken een gat in de markt. Stemt me vaag bezorgd. Voordat we er erg in hebben is het weer `een beleving’ waar we niet zonder kunnen, een uitlaatklep, zoals dat heet. 
Bovendien zíe je het elkaar doen. Het werkt het pas echt als je je in je eentje uitleeft, als je jezelf ineens in de weer ziet. Daarna rommel opruimen. Is een leerzame confrontatie.
Op mijn binnenplaatsje staat nog steeds een kartonnen doos, een andere. Bij opgekroptheid hoef ik er alleen maar naar te kijken en me voor te stellen dat ik daar tegenaan sta te schoppen. Klaar.