Origineel

Het gebeurt niet meer zo vaak, maar zeker weten doe ik het niet, dat iemand in een radio- of televisieprogramma de groeten doet. Misschien iets van een tijd die voorbij is, hoewel: de mevrouw die deze week in de Tour een half peloton wielrenners liet vallen, omdat ze een stuk karton te ver op de weg hield? Daarop deed ze de groeten aan haar opa en oma. Je kunt zeggen: ontroerend. Voor de renners die daar op het wegdek knalden was het best lastig. Voor de kijker ook, in ieder geval voor een kijker als ik, want ik schaam me al snel voor het gedrag van mensen met wie ik niets te maken heb. Dat is onnodig, maar ik kan er niets aan doen.
De vrouw die de valpartij veroorzaakte, had ook een leuke ansichtkaart naar haar grootouders kunnen sturen, maar nee, ze wilden vast dat die dachten: wat origineel idee dat ze het zó doet. Dat dacht zij ook en bovendien wilde ze graag dat de wereld zag dat ze op die manier met haar dierbare familie omging.
Het is die openbaarheid die me fascineert. Dat heb ik altijd als ik iemand op radio of televisie de groeten hoor doen. Een willekeurige passant, een vrouw met een keiharde stem, wordt op straat geïnterviewd over een vraag die ons allemaal bezighoudt. Ze geeft op orkaansterkte antwoord en als ze daarmee klaar is, vraagt ze of ze nog even de groeten mag doen. Mag. Volgt een hele rits namen. Na een minuutje grijpt de verslaggever in. Er zaten ook mensen bij die ze waarschijnlijk regelmatig ziet, bijvoorbeeld haar echtgenote `die thuis zit met een gebroken been’. Misschien is haar relatie met al die mensen nu intenser en kan niemand er meer onderuit.
Bij de vrouw van de Tour vroeg ik me af wat `Opi en Omi’ dachten. Misschien keken ze wel niet.