Kaartje

In 1961 werd Joeri Gagarin als eerste mens de ruimte in geschoten. Ik herinner me de sensatie nog. Voor het eerste hoorde ik mijn moeder zeggen: “Wat kunnen ze toch veel tegenwoordig.” Op school zei de onderwijzer:  “Over 25 jaar kamperen we op de maan.” Hij sprak die woorden nogal dwingend uit, alsof we al voor een puike tent moesten gaan sparen. 
Ik was acht jaar oud en keek naar buiten, wat ik tijdens mijn leerplichtige jaren meestal deed. Half april, een zachte vroege lentedag. Naar de hemel staarde ik. Verder nog dan ik kon zien, was Joeri Gagarin namens de hele mensheid (maar vooral natuurlijk Rusland) spectaculair op reis. Ik vroeg me af of ik dat wilde, op de maan kamperen. Waarschijnlijk een beetje slap, maar mij leek dat ik op de grote, grote wereld ook van alles te ontdekken had. Misschien was ik er ook een beetje bang voor, wat kwam doordat ik toen nog niet heel vaak buiten de bebouwde kom van Nijmegen was geweest. En de stad vond ik ook al een hele wereld.
Over dat laatste denk ik inmiddels anders, maar ik vraag me af of ik mee zou willen met een ruimtereis waarvan onbeschoft rijke mensen een gewoonte gaan maken, tien minuten heen en terug. 
Oliver Daemen die 18 jaar is, mocht mee. Zijn vader is wild welgesteld en betaalde het kaartje. Die waren 23 miljoen per stuk, maar de vader heeft er `iets minder’ voor betaald (Brabander!).
Oliver is vanaf zijn vierde in de ban van de ruimtevaart en mocht van zijn vader ook al een vliegbrevet halen. Geen jongen over wie we ons zorgen hoeven te maken. Of juist heel erg! Hij zegt dat die tien minuten de bijzonderste tien munten van zijn leven blijven. Wat een leven, denk ik dan. En ook, hartstikke ouderwets: snotneus!