Kussentje

Of ik het dadelijk volhoud de hele openingsceremonie in Tokio mee te maken, weet ik nog niet, in ieder geval een groot gedeelte. Ook omdat ik nieuwsgierig ben hoe het gaat nu eergisteren de regisseur van het evenement ontslagen is, maar ik neem aan dat er een assistent is die van wanten weet. Anders kunnen ze nog altijd Louis van Gaal bellen, want die is hier nog niet aan het trainen (denk ik). 
In het dagelijks leven houd ik helemaal niet van officieel vertoon, tijdens de Olympische spelen ben ik er gek op. Wordt allemaal wat minder dit jaar, maar de sporters en officials moeten hoe dan ook het stadion in marcheren, vanwege de verplichte afstand niet zo veel als vorige keren, maar toch. Alles vind ik belangwekkend, de vlaggendragers, de kleding, de wijze van lopen. Er zal minder gezwaaid worden, vermoed ik, want naar wie? Voorheen rekende je wat ons betreft toch altijd op de premier en minstens één majesteit én hun opluchting als onze delegatie op tijd het terrein betrad.
Dan natuurlijk de toespraken met de grote woorden die adembenemend nietszeggend zijn. Hoort allemaal zo.
Ook alles daarna, de sporters op het erepodium, de functionarissen die gaan huldigen, gevolgd door meisjes in klederdracht met de medaille op een fluwelen kussentje, nog meer meisjes met een bosje bloemen en een dingetje waarvan ik nooit meteen zie wat het is, een souvenir, een pluche beestje, zoiets, het omhangen van `de plak’ met een ongemakkelijk moment: kussen of niet.
Dan natuurlijk het allermooiste: het hijsen van de nationale vlaggen en het volkslied van het land waaruit nummer één komt, het inzoomen van de camera op het gezicht van nummer één, de triomf, de tranen. Soms ga ik staan.