Toon

Al een tijdje was ik niet in het grote stadpark hier in de buurt geweest. Wel in andere parken, kleinere, ik kan niet zonder. Rechts van een van de ingangen is een hondenschool. Naast een kinderdagverblijf - er zijn verbanden tussen alles. Hondenschool is een groot woord, het is een veldje dat begroeid is met versleten gras. Aan de zijkant staat een houten keetje, waarschijnlijk voor lesmateriaal. En er is een ruimte waar de hondenbezitter kan bijkomen.
Bij sommige dingen sta ik niet stil, maar natuurlijk, in de coronatijd hebben veel mensen een hond in huis gehaald, al was het alleen maar om zich niets van de avondklok te hoeven aantrekken. Ik lees een artikel over een hondenschool in Nijmegen. Naam van die school: De Gehoorzame Huishond. Helder: baasjes weten wat de bedoeling is, honden niet, maar daarvoor is die school juist. Een trainer van De Gehoorzame Huishond zegt: “Puberhonden zijn net echte pubers, je kunt ze soms wel achter het behang plakken.” Om dat laatste te voorkomen moet de honden dus op les.
Gisteren bleef ik even staan kijken bij de hondenschool in het park. Inderdaad een volle klas en niemand zag er gelukkig en hoopvol uit, baasjes niet, honden ook niet. De trainer wel. Ze zat vol vrolijke energie. Vooral die vrolijkheid vond ik belangrijk.
Toen ik lang geleden zelf een hond had, moest ik naar een cursus op een drassig veld naast een ontmanteld industrieterrein. De trainer leerde ons vooral dat je tegen de hond moest schreeuwen: “ZIT!” Hij schreeuwde ook tegen ons: “JULLIE ZIJN DE BAAS!” Trok ik allemaal niet, mijn hond evenmin.
De trainer hier in het park zoekt het meer in de toon dat in het volume. Volgens mij is het voor iedereen leerzaam.