Griep

Eergisteren was in een deel van het land het treinverkeer ontregeld. Een treindienstleider had zich ziek gemeld. Vandaar. Woordvoerder van ProRail zegt: “We hebben nog geprobeerd een invaller te vinden voor de ochtenddienst, maar er bleek niemand beschikbaar.”
Woensdag hoefde ik gelukkig niet met de trein te reizen, maar ik zeg er graag meteen bij dat ik me zo min mogelijk wil ergeren. Als je dat op volle kracht probeert, met inzet van verzachtende gedachten, kom je een heel eind. Woensdag had ik het waarschijnlijk een vertederende kwestie gevonden: iemand ziek, hup de hele boel in de war. Nederland wordt dan weer een kwetsbaar kabouterland. 
Maar we zijn wel gewaarschuwd: als zich binnen het treinverkeer één keer zoiets heeft voorgedaan, weten reizigers dat ze voortaan met zo’n kink in de kabel rekening moeten houden. Het hek is van de dam. 
Jaar of twintig geleden gebeurde dat ook met bladval. Eerst nooit een punt, ineens wel, gewoon op een mooie, onstuimige herfstdag. Was net alsof de herfst zelf op het idee kwam het treinverkeer te belemmeren. Storm kan het ook en we weten dat het vaker gaat stormen dan we gewend zijn. Vorst, sneeuw, wisselstoringen, hittegolf. En nu dus ook een treindienstleider met griep.
De woordvoerder zegt dat het best moeilijk is goede treindienstleiders te vinden. Zo iemand moet immers bestand zijn tegen stress en analytisch kunnen denken. Ik knik: reizigers ook.
Misschien is het wel een algemeen probleem dat we `in dit land’ steeds minders analytisch kunnen denken en minder bestand zijn tegen stress. 
Binnenkort is de intocht van Louis van Gaal. Hij zou ons dagelijks moeten toespreken. Na het achtuurjournaal. Minuutje of vijf. Klaar.