Ver

“O, je zet de tassen daar neer.” Het is vroeg op de dag. Ik passeer een man die voor een auto staat en op de stoep bevindt zich nogal wat bagage. Die moet in die auto. Ben op weg naar de sportschool waar ik eerst geen zin in had, maar nu wel, opgelucht als ik ben dat ik geen auto efficiënt hoef vol te laden.
Het is de echtgenote van de man die dat zegt: “O, je zet de tassen daar neer.”
Vind ik een interessant mechanisme: door iets te constateren lever je kritiek op wat je constateert. Hier ziet de vrouw dat de man de plastic tassen links in de achterbak plaatst en dat is het stomste wat hij kan doen op deze prille, vrij zachte zomerochtend.
De man kent het mechanisme ook, hij is geïrriteerd, en niet zo’n beetje ook: “Ja, ik zet de tassen daar neer! Waar wil je ze anders? Aan de overkant?” Hij wijst naar de overkant van de straat waar een vrouw in een te grote bloemetjesjurk een forse hond hard staat te borstelen, een neerslachtig stemmend tafereel.
Ik heb me op een knie laten zakken, zogenaamd om iets aan een veter te corrigeren.
De vrouw zegt: “Je doet toch altijd eerst de koffers? Dan kun je daarna proppen met die zakken.”
Ik snap wat ze bedoelt. Plastic zakken geven iets meer mee dan logge koffers. Nog een uurtje en dan begint de vakantie. De afgelopen dagen zaten vol voorpret. Daarmee is het nu afgelopen. Dit is een grimmig tussenstadium.
Nu komen twee meisjes bij de auto staan, de dochters. Ze zien er hetzelfde uit, maar de een is iets ouder. Pubers, strak van verveling en woede, het grootste karwei binnen deze gang van zaken. De man, hun vader, doet net alsof ze er niet zijn. Kan nu ook niet anders. Alles is ver weg, vertrek, thuiskomst, alles daartussen en daarna.