Symbolen

Zal toeval zijn: in mijn omgeving heeft niemand een tatoeage, althans geen zichtbare. Nog nooit overwoog ik er een bij mezelf te laten aanbrengen, ik houd er niet van en hoor dus tot een minderheidsgroep. Uiteraard geen kwaad woord over mensen die van zichzelf een soort tentoonstelling maken. 
De nieuwe coach op de sportclub bijvoorbeeld, afkomstig uit Napels en nu een paar maanden bij ons werkzaam. De hoofdcoach zegt: “Een toppertje.” Die typering schiet telkens door me heen als ik door hem ben getraind en verwoest en tastend naar huis loop. 
“Wie hebben we?” vraagt een clubgenoot die ik tegenkom en die `nog moet’. Mijn antwoord: “De Italiaan.” Zo heet de man uit Napels bij ons: De Italiaan – met angstig ontzag uitgesproken. 
Hij spreekt geen Nederlands en vaag Engels. Daarom kost zijn uitleg van een oefening telkens nogal wat tijd, wat niet erg is, want zo kun je bijkomen van de vorige. Ondertussen zie ik ook die tatoeages. Het zijn er veel en ze bewegen mee met zijn stalen spieren, ook tijdens de uitleg. 
Misschien raar, maar ik vraag haast nooit wat een tatoeage betekent, want dát ze wat betekenen, snap ik, vaak zijn het symbolen voor iets. Misschien komt het doordat ik geen zin heb erover te praten of wel iets anders aan mijn hoofd. Op een van de onderarmen van De Italiaan staat het hoofd van een vrouw. Haar mond is dicht genaaid. Of het zijn ontzéttend oude lippen, maar dan passen ze weer niet bij de jeugdige uitstraling van het hoofd. Wat wil De Italiaan met deze tatoeage zeggen? Dat vrouwen hun mond moeten houden? Of één vrouw in het bijzonder? 
De Italiaan weet dat ik columns schrijf. Hij vraagt vaak waar die van die dag over gaat. Maar ja, de taalbarrière.