Onthaal

Een vriend is van vakantie teruggekeerd en heeft zijn baard laten staan. Het is aan hem te zien dat hij graag wil dat je er iets van zegt, maar dat is moeilijk, want je vindt het een mislukt project. Maar die evaluatie kun je niet meteen op tafel leggen. 
De vriend vertelt over zijn vakantie, bergen, bergen en nog meer bergen, en dat met het hele gezin. Foto’s van bergen en het gezin in die bergen, het is lastig je er scherp op te concentreren, ook omdat je zit met vraag: hoe reageer ik op de baard?
Niet: “Het is weer eens wat anders.” Ook niet: “Hoe lang kennen we elkaar? Toch gauw een jaar of twintig. En al die tijd dacht ik: ik mis iets.” Helemaal niet: “Je gezicht wordt er mannelijker door. Stoerder.” Maar je kunt niet doen of je de baard niet hebt opgemerkt.
De vriend is klaar met zijn vakantieverhaal en rekt de boel nog een beetje. Oké, je wijst naar zijn gezicht en zegt: “Het is wel even wennen.” Woorden van niks, je hebt geen andere paraat. De vriend knikt met tegenzin, hij had zich het onthaal van zijn baard triomfantelijker voorgesteld. Het liefst had je gevraagd: “Waarom?” Maar ja, dat doe je niet, terwijl het best een uitstekende vraag is.
Ik ben in het noorden van Denemarken en zie geen Nederlandse televisie. In een digitale krant kwam ik een foto van minister Hugo tegen, tijdens de jongste persconferentie. Het valt niet te ontkennen: baard in opkomst. Niet vergeten te scheren, nee, besluit. Ik hoop dat hij zich een minister van toen herinnert, de parmantige Plasterk die omdat hij cultuur in zijn beleid had, vaak een artistiek hoedje droeg. Kwam een keer terug van vakantie met een baard waarvoor hij bakken aandacht vroeg. Daarna functioneerde hij nog beroerder.