Toekomst

Een jaar of vijf was ik. Bij ons thuis tintelde een feestje. Er waren ooms en tantes op bezoek en vrienden en vriendinnen van mijn ouders tegen wie ik ook oom en tante zei. In een hoekje van de kamer bladerde ik door een geïllustreerd tijdschrift. Naast me zat een nichtje, we keken samen, we konden nog niet lezen. Ze was even oud als ik. Er stond een groot stuk in over de ramp met de Titanic, toen ook al erg lang geleden. We wisten niet dat het schip zo heette, maar de tekeningen die in het tijdschrift stonden, vertelden ons wat ermee gebeurde. 
Het nichtje wees naar twee volle reddingsboten op de nachtzwarte zee: “Er zaten bijna alleen vrouwen en kinderen op dat schip.” Een tante die twee glazen limonade bij ons neerzette, hoorde die opmerking en zei: “Nee, maar zo gaat dat altijd: vrouwen en kinderen eerst.” Een andere tante zei: “Ja, want kinderen zijn de toekomst. En zonder vrouwen geen kinderen.” Ze had harde blauwe ogen en voegde eraan toe: “Mannen kunnen nu eenmaal geen kinderen krijgen. Jammer hoor. Was goed voor ze. Zou ze leren!”
De tantes lieten ons weer alleen. Ik keek naar mijn nichtje en dacht: zij zal altijd gered blijven worden, ik misschien niet als ik ouder word. Graag wilde ik ouder worden, maar toen zag ik er even tegenop.
Met de woorden van de tantes in mijn hoofd ging ik naar bed. Van slapen kwam paar uur niets terecht. Ik was voor het eerst bezig met de verschillen tussen mannen en vrouwen. Kort daarna werd dat een levenslang proces waarover ik steeds minder kan zeggen, terwijl ik blijf vinden dat de verschillen fascinerend kunnen zijn en ons ook scherp houden. Maar zelfs als ik dat opper, dringt meteen tot me door: nu ben ik fout bezig.